Is het je weleens opgevallen dat verhalen een belangrijke plek innemen in coaching? Bij alle stappen die je zet op het levenspad hoort een ervaring en dus een verhaal. Of het nou gaat om drijfveren of omkeren, om ontwikkelen of ontmoeten, om besparen of bewaren. Als ervaren ondernemer, coach en aanjager van werkvermogen heb ik inmiddels een flinke persoonlijke verhalenbundel opgebouwd.
Vandaag deel ik er een met je over mijn levenscircuit.
Van jongs af aan heb ik een fascinatie voor auto’s en racen. Op de lagere school verzamelde ik, net als veel andere jongens, speelgoedautootjes. Matchbox en Dinky Toys maakten de meest fantastische vierwielers. Omdat ik graag wilde dat die autootjes zo echt mogelijk leken, ging ik er niet voorzichtig mee om. Ik klemde ze in mijn vaders bankschroef en bewerkte ze zo dat ze hele echte deuken kregen. Soms liet ik ze zelfs door brandende spiritus scheuren. Superspannend! Achteraf gezien best gevaarlijk, maar daar dacht ik niet over na.
Michel Vaillant
De meeste jongens uit mijn klas wilden brandweerman worden. Of politieagent. Maar ik zou autocoureur worden. Daar was ik voor in de wieg gelegd, daar was ik van overtuigd. Op de hak van mijn rechtervoet had ik een eeltplek en mijn magisch realistische kinderbrein koppelde dat aan de kunst van het gasgeven. Mijn grote raceheld was Michel Vaillant. Zijn avonturen op het circuit stonden in het tijdschrift Pep, dat wekelijks werd bezorgd. Zodra het blad er was, dook ik ermee in een hoekje van de bank. Natuurlijk bladerde ik direct naar mijn favoriete stripverhaal. Er was niets lekkerder dan verdwijnen in een nieuw avontuur. Spanning. Sensatie. Sabotage. Ik wist al snel dat er iets mis was. Er was aan zijn auto geknoeid door een mysterieuze tegenstander. Die droeg vaak een integraalhelm, dus ik kon niet zien wie het was. Als de auto’s zich verzamelden bij de start, dan voelde ik de dreiging.
VRRRROOAAAAM…
VROAR iiii (in de bochten)
Ik las het en hoorde de motoren brullen en de auto’s razen en piepen. Mijn held ging tot het gaatje. Vol gas. Remmen. Inhalen… Natuurlijk won Michel na een rete-spannende strijd de race. En de tegenstanders dropen af. Of vlogen uit de bocht. Of moesten de beker inleveren. Had ik het verhaal uit? Dan begon ik opnieuw. En nog een keer.
Pispot op en racen maar
Mijn droom ging een nieuwe fase in toen de BP Junior Grand Prix naar mijn woonplaats Helmond kwam. Het beroemde benzinemerk organiseerde racewedstrijden voor kinderen van 9 tot 13 jaar, en ik mocht meedoen! Dé kans om echt te racen. BP had op het plein een circuit gebouwd van strobalen, en de mini racewagens waren fantastisch. Geen skelters, maar echte benzinekarretjes. Ik kon mijn geluk niet op.
Toen de racedag was aangebroken, moest ik eindeloos wachten op mijn beurt. Je racete niet tegen anderen, maar ging om beurten de baan op. Ik kreeg een lichtblauwe overal aan en een racehelm op. Geen integraalhelm zoals Michel, maar een pispot, met flappen over mijn oren en een riempje onder mijn kin. Maar dat donderde niet, ik mocht racen! Ik gaf vol gas en ging zo hard mogelijk door de bochten. Ik was ervan overtuigd dat ik een wereldtijd reed. Maar toen ik over de finish kwam, was er geen applaus. Geen beker. Geen interview met de krant. Ik werd niet gevraagd als talentvol junior coureur en mijn moeder was niet apetrots. Ze zei alleen maar; ‘Kom, we gaan boodschappen doen.’ En trok me mee aan mijn hand.
Mijn droom spatte keihard uit elkaar.
Legendarische Niki Lauda
Mijn liefde voor het racen bleef en ik volgde de Grand Prix op de voet, net als de verschillende fenomenale coureurs. Niki Lauda behaalde grote successen met Ferrari en ik bewonderde hem enorm. Tot die dag in 1976. Hij crashte op de Nürburgring en zijn bolide vloog in brand. De wereld keek ademloos toe, terwijl hij vocht voor zijn leven. Tegen alle verwachtingen in overleefde Lauda de horrorcrash. Hij kwam, weliswaar voor het leven getekend, terug als
coureur.
Ik kan me herinneren dat ik juist toen een nóg grotere fan werd van Lauda. Iedereen had hem afgeschreven, inclusief zijn werkgever. Die wilde hem zelfs per direct laten vervangen door coureur Fittipaldi. Maar Lauda kwam juist sterker terug. In die tijd hadden anderen posters van popidolen op hun slaapkamer hangen, bijvoorbeeld van The Osmonds of Mud. Ik verzamelde echter krantenknipsels over Lauda’s crash en comeback en prikte alles aan mijn muur. Het ging me niet om het ongeval zelf, maar om zijn doorzettingsvermogen. Zijn onsterfelijkheid.
Zes weken na het ongeval reed Niki alweer. Dat seizoen verloor hij het kampioenschap van James Hunt, met slechts ½ punt verschil.
Grote dooddoener
Na mijn middelbareschooltijd was ik zoekende. Ik werkte in de horeca, maar voelde veel onrust. Wat wilde ik worden? Wie was ik nou eigenlijk? Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en ben naar de RIAGG (Regionale Instelling voor Ambulante Geestelijke Gezondheidszorg) gegaan, op zoek naar een goed gesprek. Met iemand die mij begreep en kon helpen om de boel op een rijtje te krijgen. Ik legde de psycholoog uit waar ik mee worstelde en zei; ‘Ik heb niet het gevoel dat ik alles uit het leven haal.’ Waarop de man mij aankeek en zei ‘Geldt dat niet voor ons allemaal?’
Zoooo… wat een dooddoener. Na de eerste teleurstelling maakte die uitspraak mij vooral strijdlustig. Ik zou bewijzen dat je wél anders met je leven kunt omgaan. Dat je zelf invloed hebt op je richting, keuzes en koers.
Jan Lammers de 2e woont in Brabant
De racewereld bleef trekken, daarom startte ik met een vriend een kartteam. Ik vond een sponsor in de kledingbranche, maar die wilde natuurlijk wel weten wat hij eraan had. Ik beloofde hem de nodige pr. Daarom regelde ik een interview met de Brabant Pers. Natuurlijk maakte ik mijn verhaal net iets mooier dan de werkelijkheid, waaronder een nooit gereden baanrecord. Het resultaat? Een ¾ pagina krantenartikel met als kop Jan Lammers de 2e woont in Brabant. Mijn sponsor superblij. En ik ook. Met een dosis fantasie was ik alsnog een beetje Michel Vaillant. En wat voelde dat goed!
Bochtig levenscircuit
Zoals je weet ben ik coach, en geen coureur. Mijn levenscircuit bevat wel flink wat bizarre haarspeldbochten, materiaalpech en crashes. Ik ben meerdere keren van de baan geschoten en, net als Niki Lauda, letterlijk aan de dood ontsnapt (maar dat is een verhaal voor een andere keer). Dankzij mijn vertrouwen in wat er wél kan, mijn geloof in perspectief en mijn wil om niet braaf binnen de lijntjes te kleuren, ben ik de coach geworden die ik ben. Natuurlijk was dat vallen en opstaan. Maar altijd vond ik nieuwe brandstof om door te gaan.
Op basis van mijn eigen ervaring, scholing en inzicht help ik anderen graag om hun eigen weg te vinden. Om uit de schaduw te stappen, op zoek naar hun eigen variant van Michel Vaillant.